Κι άλλες τούρτες!

Με αφορμή τα χθεσινά σας σχόλια σχετικά με τη δυσκολία δημιουργίας μιας τούρτας γενεθλίων μου ήρθε στο μυαλό η εποχή που μου ήταν αδιανόητο ότι θα μπορούσα να φτιάξω ακόμα και μια απλή τούρτα...Τα πράγματα όμως καμιά φορά διαψεύδουν την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας...από μια ιδιοτροπία της τύχης είμαι αναγκασμένη να φτιάχνω η ίδια όλα τα γλυκά που τρώμε στο σπίτι και συνεπώς και τις τούρτες μας. Στην αρχή πανικοβλήθηκα: πώς θα μπορούσα να στολίσω τις τούρτες των παιδιών μου ώστε να μην υπολείπονται σε διακόσμηση από αυτές των ζαχαροπλαστείων;;

Άρχισα να σκέφτομαι και να ψάχνω διάφορους τρόπους...ανακάλυψα τα χρώματα ζαχαροπλαστικής και τα ζαχαρωτά λουλουδάκια, έμαθα να φτιάχνω παντεσπάνι και κρέμα ζαχαροπλαστικής, έμαθα να κάνω την κρέμα γάλακτος σαντιγί και να τη χρωματίζω με χρώματα ζαχαροπλαστικής...

Η πρώτη μου τούρτα: χρωματισμένη πράσινη και ροζ σαντιγί στην πάνω μεριά, ζαχαρωτό σπιτάκι και λουλουδάκια από κατάστημα με ζαχαρώδη και παιχνιδάκια ειδικά για τούρτες (χιονάτη και νάνοι) από το ίδιο κατάστημα.

 και η πρώτη μου προσπάθεια για κατασκευή τούρτας Μπάρμπι με φούστα από σαντιγί και ζαχαρωτά λουλούδια.

 

Τουρτογλυκό Ντόρα με σοκολατένια και άσπρη σαντιγί

Ε στο τέλος ανακάλυψα και τη ζαχαρόπαστα, να 'ναι καλά η κοπέλα στις συνταγές της παρέας που την ανέβασε, με βοήθησε αφάνταστα.

Με ζαχαρόπαστα έφτιαξα τις φραουλίτσες, τα λουλουδάκια και τα κοτσανάκια για την τούρτα Φραουλίτσα

τα χιονανθρωπάκια, τα γλειφιτζούρια  και τους αριθμούς για την πρωτοχρονιάτικη πίτα

καθώς και αυτές τις δύο νεραϊδούλες που έβαλα πάνω σε δυο ατομικά γλυκάκια

Η ζαχαρόπαστα είναι πραγματικά απίθανο υλικό: όχι μόνο πλάθεται, κόβεται (εύκολα, με τον τροχό της πίτσας), χρωματίζεται και δημιουργεί ό,τι θέλεις, αλλά έχει και τρομερή γεύση. Τη χρωματιστή να σας πω την αλήθεια αποφεύγω να τη δίνω στα παιδιά για να μην τρώνε χρώματα ζαχαροπλαστικής, αλλά την άσπρη την τιμούμε δεόντως! Επίσης, φτιάχνεται με υλικά που όλοι λίγο πολύ έχουμε στο σπίτι, αν εξαιρέσεις το σιρόπι γλυκόζης που το βρίσκουμε εύκολα στο σούπερ μάρκετ και τη ζελατίνη που εφοδιαζόμαστε από καταστήματα με ζαχαρώδη. Κατά τα άλλα βάζεις 50μλ νερό να βράσουν και ανακατεύεις μέσα 100μλ γλυκόζη και 5 κουταλάκια ζελατίνη σε σκόνη. Αν σου αρέσει και η βανίλια μπορείς να ρίξεις μέσα για άρωμα. Όταν διαλυθούν καλά τα κατεβάζεις από τη φωτιά. Βάζεις σε λεκανίτσα ένα κιλό άχνη  και κάνεις μια λακουβίτσα στη μέση. Εκεί ρίχνεις τα υγρά υλικά και ανακατεύεις καλά. Ζυμώνεις με τη βοήθεια άχνης ζάχαρης για να μην κολλάει η ζύμη και ανοίγεις σε φύλλο με πλάστη. Ό,τι περισσέψει μπορείς άνετα να το αποθηκεύσεις στο ψυγείο για μερικούς μήνες, αρκεί όταν θέλεις να το χρησιμοποιήσεις, να το βγάλεις μερικές ώρες πριν, ώστε να μαλακώσει πάλι.

Δείτε εδώ πώς να τη δουλέψετε και να καλύψετε με αυτήν ένα κέικ! Ελπίζω να σας κολλήσω το μικρόβιο, χιχι...